przybrzeżne morskie
Encyklopedia PWN
hydrol. woda świat. mórz i oceanów o jednolitej zawartości soli mineralnych: 55,2% chloru, 30,4% sodu, 7,7% jonu siarczanowego, 3,7% magnezu, 1,2% wapnia, 1,1% potasu i in., które określają jej zasolenie (ocean);
wydra morska, wydrozwierz, kałan, Enhydra lutris,
największy gatunek ssaka z podrodziny wydr;
instytut nauk.-badawczy, zał. 1950 w Gdańsku;
hydrol. wyodrębniona część oceanu, zwykle przylegająca do kontynentu, oddzielona od otwartych wód oceanicznych łańcuchami wysp, półwyspami lub podwodnymi progami, utrudniającymi wymianę wód głębinowych;
Bałtyckie, Morze, Bałtyk, duń. Østersøen, est. Läänemeri, fiń. Itämeri, lit. Baltijos jūra, łot. Baltijas jūŗa, niem. Ostsee, ros. Bałtịjskoje mọrie, szwedz. Ostersjön, ang. Baltic Sea,
śródlądowe, półzamknięte morze epikontynentalne Oceanu Atlantyckiego, leżące w Europie Północnej między Półwyspem Skandynawskim a środkową i wschodnią częścią lądu europejskiego.
dziedzina nauki i techniki zajmująca się badaniami, projektowaniem, budową i użytkowaniem budowli hydrotechnicznych śródlądowych i morskich;
